Afscheid van locatieraadvoorzitter Han van Schagen

Afgelopen zaterdagmiddag was er in de Pastorietuin en in de Pastorie een Martinusdag, waarin al onze vrijwilligers in het zonnetje gezet werd. Zo ook Locatieraadvoorzitter Han van Schagen. Hij gaat samen met zijn vrouw Kitty verhuizen naar het oosten van ons land. Voordat dit zover is stelden we op de valreep een aantal vragen aan hem hoe hij terug kijkt op zijn rol als locatieraadvoorzitter. Onderstaand het interview:

Hoe lang ben je locatieraad voorzitter geweest
Even uitrekenen. Op 9 juni 2015 had ik aangegeven na te willen denken om het voorzitterschap van Ad van Dijk over te nemen. De overdracht was op 29 juni met een ritueel in de pastorietuin. Op 15 september leidde ik mijn eerste vergadering van de Locatieraad. Dus het is nu bijna 10 jaar geleden. Een lange tijd, toch?

Wat was je passie om dit te doen?
Er waren meerdere redenen om het voorzitterschap op mij te nemen. Na een heel leerzame en leuke periode met de 2getR-groepen kreeg ik weer wat meer tijd. Ik had al een aantal keren ‘proefgedraaid’ als lid van Locatieraad en dat beviel mij wel. De functie van voorzitter kwam vacant en ik had al ervaring opgedaan in een parochie in Leiden, waar ik woonde voordat ik naar Amersfoort verhuisde. Ik wilde het wel proberen. Na een goede overdracht van Ad van Dijk heb ik de voorzittershamer overgenomen. Die is trouwens nu weer beschikbaar ter overname.

Wat bracht het je?
Ik heb onze geloofsgemeenschap, maar vooral de vrijwilligers veel beter leren kennen. Het is echt bijzonder om zoveel vrijwilligers een bijdrage te zien leveren. Wat ik al vaker gezegd heb: zichtbaar en onzichtbaar. Het werd mij ook duidelijk dat zij continu inspanningen werden en worden gedaan om de Martinus vitaal én zichtbaar voor de samenleving te houden.

Ik ben wel gewaarschuwd om ervoor te waken om vooral jezelf te blijven. Daarom had ik mij voorgenomen om vooraf bij het nemen van beslissingen consensus te bereiken door meningen van diverse mensen op te halen. Niet de voorzitter beslist, maar wij. Een mooi voorbeeld hiervan is de werkgroep, die werd samengesteld om maatregelen te bepalen en te treffen in de corona-tijd en we het gezamenlijk aandurfden om te besluiten geen vieringen meer te houden bij hogere coronacijfers.

Herinneringen mooie en mindere
Ik heb vooral mooie herinneringen. De vergaderingen van Locatieraad en Pastoraatsgroep zijn nooit vervelend geweest; een leuke groep mensen, waarmee we gezamenlijk mooie documenten hebben samengesteld voor onszelf en Parochiebestuur. Er zijn ook fantastische projecten gerealiseerd. Denk aan De Kapel, het tapijt op priesterkoor, de mogelijkheid om livestream mogelijk te maken, Huiskamer op Zolder en nog veel meer. En natuurlijk ook de ‘gewone’ activiteiten rond liturgie: acolieten, koor, lectoren, kosters, daarnaast het onderhoud van tuin, schoonmaak, gastvrouwen, expositie in De Pastorie, catering bij intern en extern verhuur.

Maar vooral de mooiste herinneringen heb ik aan het contact met mensen van onze geloofsgemeenschap. Daaraan houd ik warme herinneringen en die ga ik zeker missen. Het waren  veel contacten en dat was zeker niet gelukt als ik geen voorzitter zou zijn geweest.

Natuurlijk zijn er soms ook minder prettige dingen gebeurd. Niet alles is gelukt. Met zo’n grote groep mensen lukt het niet altijd om voor iedereen de gewenste beslissingen te nemen. Maar het mooie is dat er bij mij het gevoel bleef bestaan dat we toch wel verder zijn gegaan met elkaar. En dat vind ik misschien nog wel het meest belangrijk.

Wat betekent Onze Lieve Heer voor jou hierin?
Dat vind ik een lastige vraag. Ik ben katholiek opgevoed, op zondag naar de kerk was gewoon en voelde soms als een verplichting. Zondags op de racefiets met vrienden betekende op zaterdag naar de kerk of zondagavond. Ja, het aantal vieringen in het weekend was nog aanzienlijk, dus je kon nog kiezen. Bidden voor het eten, avondgebed voor het slapen en als de mogelijkheid er was ook nog een aantal keer per jaar biechten. Het geloof dat alles van bovenaf geregeld wordt, heb ik niet meer zo sterk. Wij moeten het met elkaar doen en daar wil ik graag aan meewerken, maar dat gaat soms niet vanzelf. Dan ervaar ik Onze Lieve Heer, zoals jij dat zo mooi zegt, als een inspiratiebron en aanjager. Naast de keren waarin ik tijdens de viering een taak heb, zijn de gewone vieringen voor mij een bron van rust. Even weg uit de hectiek. Het is niet voor niks dat sommigen nog spreken van zondagsrust. Die ervaar ik dan heel sterk. Het gemak dat ik een sfeervolle kerk zo dichtbij had, die ga ik wel erg missen. De dichtstbijzijnde kerk straks is 5 à 6 km fietsen. Dat gemis is misschien wel te vergelijken met de parochianen, die hun kerk hebben zien sluiten en op zoek zijn gegaan naar een andere kerkplek.

Gaan we je nog regelmatig zien hier in Hoogland e.o. omdat je kinderen hier wonen?
Ik ben de wereld nog niet uit. Tja, het is wel even een klein uurtje rijden. Het zal zeker minder zijn. Het gemak om even op de fiets te springen om De Pastorie, mensen, de winkels in Hoogland en Amersfoort-Noord te bezoeken, even een klusje doen bij de kinderen, ga ik zeker missen. Vanzelfsprekend zullen we nog regelmatig voor een bezoek aan onze kinderen in Amersfoort te vinden zijn en voor bijzonderheden ook zeker nog in de Martinus, want we hebben hier toch 29 jaar gewoond, mensen ontmoet, dat is toch een groot deel van je leven.

We gaan binnenkort verhuizen en een nieuwe start maken. Eerst even tot rust komen, daarna weer om ons heen kijken, wat er kan worden opgepakt als vrijwilliger in parochie, sportclub, school of andere maatschappelijke instelling.

Als laatste wil ik nogmaals mijn dank uitspreken naar alle mensen, waarmee ik de afgelopen jaren mocht samenwerken. Alle goeds en vrede!

 Tot slot bekijk hun afscheidsgroet en lees de Vacature Voorzitter Locatieraad Sint Martinus, want deze staat voor iedereen open!!